Wells Gray Provincial Park

Rustig begonnen vandaag met een continental breakfast. Wat een relaxt land is dit: de ontbijtruimte is open van 6.30-9.30 en het is: help yourself. Er staan magnetrons en broodroosters, een hele grote koelkast met yoghurtjes en melk, boter, gekookte eitjes etc. Er ligt brood, muffins, bagels, wafels en er is jam, pindakaas, honing, maple syrup en philadelphia. Koffie, thee, hete chocolademelk, jus, appelsap, appels en sinaasappels en cereals: alles mag je zelf pakken en net zoveel als je zelf wilt. Als er iets op is, vraag je het even bij de receptie, makkelijk toch?
We nemen weer een muffin mee voor onderweg en lopen eerst even naar het informatiecentrum voor een plattegrond van het park. Nou ja, park mag je het eigenlijk niet noemen: Wells Gray is 540.000 ha groot. De baliemedewerker bij het IC is zeer behulpzaam en legt uit wat je in 1 dag zou moeten bezichtigen. De weg naar het park ligt naast ons hotel. We rijden helemaal tot het Clearwater Lake (bovenop de berg), ca. 70 km en de rit begint alweer met de gebruikelijke whitetail hertjes langs de kant van de weg. Ons plan is helemaal door te rijden naar boven en dan langzaam af te zakken langs de diverse watervallen naar beneden. De bekendste waterval is Helmcken Falls, tot daar is de weg geasfalteerd en vandaar af naar het Lake is het een gravelweg. Ik had beter een 4x4 auto kunnen kiezen, want de Chevrolet heeft met sommige hellingen behoorlijk moeite om te klimmen (8 á 9 % best steil dus). We zijn net de Helmcken Falls gepasseerd en rijden op de onverharde weg als er in een bocht weer een mooie bruine blackbear zit. Het is hier zó stil (geen toerist te bekennen) dat we de beer helemaal voor onszelf hebben. Het dier is nieuwsgierig, want al zit hij te grazen (beren eten voornamelijk bloemen, bessen en gras) hij houdt ons wel degelijk in de gaten en heeft best door dat we hem gadeslaan. Foto's maken we door de ruiten van de auto, want we doen ze voor geen goud open. De beer kijkt af en toe op en besluit dan voor de auto langs de weg over te steken, om aan de andere kant in de berm verder te grazen. Blijkbaar is het gras daar toch niet groener en opnieuw steekt hij over, op z'n dooie gemak. Na de nodige foto's rijden we door tot aan het Lake, keren daar om en laten ons in een rustig tempo afzakken. Op deze manier het park bezichtigen heeft een voordeel, je weet namelijk niet hoeveel tijd je kwijt bent bij de diverse uitkijkpunten en watervallen en als het teveel tijd kost, kun je het laatste deel doorrijden naar je hotel. In het donker wil ik hier namelijk niet rijden, want de wegen zijn niet verlicht. We stoppen bij Helmcken Falls, dat is een waterval waar het water van de Murtle River in vrije val naar beneden komt, 2,5 x groter dan de Niagara, qua val dan, niet qua breedte. Het is inderdaad een prachtig gezicht. Zo'n 5 km verwijderd van deze waterval vind je de Dawson Falls, die lijkt ook op de Niagara maar dan meer wat breedte betreft. Her water dondert hier naar beneden en je kunt een stuk langs de waterval lopen, tot je bij het punt komt waar het water exact over de rand naar beneden valt. Het is dat er een hek voor staat, anders zou je zo met de stroom meegesleurd worden. Na een broodje en een plaspauze zakken we verder af naar beneden. En jawel, in dezelfde bocht als op de heenweg staat opnieuw een beer. Volgens ons is het dezelfde, maar zeker weten doen we het niet. Joehoe, onze 2e beer van vandaag en hij graast nog net zo rustig als op de heenweg. We zakken verder de berg af en missen de afslag naar Spahats Falls. Geen nood, vanavond rijden we opnieuw de berg op voor hopelijk nog meer beren en deze Spahats Falls liggen aan het begin van de route, slechts 10 km het park in. Uit onze ooghoeken zien we iets bewegen en wat blijkt, nóg een beer. Yeah, onze dag kan niet meer stuk! Deze beer zit weliswaar verstopt en we zien nog net z'n oren en neus tussen het groen uitsteken. Door de waarschuwingslichten van de auto aan te zetten, krijgen tegenliggers het seintje dat er een beer zit en ook zij zien de beresnuit nog net! We rijden terug naar het hotel, wagen een poging om te tanken (alweer een stunt, want prepaid betalen met de creditcard werkt niet met pincode). Ik tank en ga dan maar binnen afrekenen, waar m'n pincode het wel doet. Raar hoor, maar we hebben weer een volle tank en kunnen verder.
Straks nog even eten (uit de magnetron) en dan vanavond als het nog licht is, opnieuw een stuk de berg op, in elk geval tot aan de Spahats Falls. Morgen rijden we verder naar Whistler.